روزنامهٔ رسالت | ۱۳۶۸/۸/۱۳
بسمه تعالی
در شمارهٔ قبل، آثار حرکت‌بخشی را که خدای متعال علی‌رغم تلاش طاغوت بر تبعید امام ایجاد کرد، مختصراً توضیح دادیم و به ۴ سؤال از ۵ سؤال مطرح‌شده، پاسخ گفتیم. و این سؤال پنجم را مطرح می‌سازیم و به پاسخ آن مبادرت می‌ورزیم:
۵- آیا حضرت امام در زمان تبعیدشان چه اشتغالانی داشتند و چه حرکتی را دنبال می‌کردند؟
معظم‌له در زمان تبعید خویش، ملحقات «تحریرالوسیله» و فروع چندی از احکام را که در رساله‌های معمولی نیامده بود، تنظیم فرمودند؛ مثل بحث «امر به معروف و نهی از منکر»، همچنین مسائل جدید را که به آن «مسائل مستحدثه» می‌گویند. زیرا مردم به علما و خطبا و وعّاظ مراجعه می‌نمودند و نظر معظم‌له را در مورد احکام و فروع اسلام خواستار می‌شدند، چون روزبهروز بر تعداد مقلدین ایشان اضافه می‌شد.
کار دیگری را که حضرت ایشان در تبعید انجام دادند، تدوین و تنظیم بحث‌های مربوط به «ولایت فقیه» و «حکومت اسلامی» بود که می‌کوشیدند به صورتی همه‌فهم آن‌ها را آماده سازند. و این زمینه‌ای شد که بعداً در نجف اشرف، مجموعهٔ این مباحث را تدریس فرمایند. ارزش این کار به حدی بود که بحث ولایت فقیه را که سال‌ها، تنها در حوزه‌ها بحث می‌شد، به‌صورتی فراگیر و همه‌فهم مطرح سازند و با زمینهٔ علمی آن، جامعه را آمادهٔ تحقق عملی آن که همان ولایت فقیه و حکومت اسلامی بود، بنمایند.
این مباحث که به صورت ۱۲ جزوه در کشورمان منتشر شد و آثار حیات و حرکت آن‌ها نمودار شد، دشمنان اسلام را با خطر جدّی روبه‌رو ساخت، تا جایی که چاپ و نشر و توزیع و تفسیر و توضیح آن را به سختی تعقیب و مجازات می‌نمودند.
آری امام(رضوان‌الله‌علیه) در تبعید هم با روحی مصمّم و استوار، تلاش‌های سازنده و جهاد فرهنگی سیاسی خود را دنبال می‌کردند و در هجرت و غربت هم بر عزم و ارادهٔ هم‌رزمان و هم‌فکران‌شان فزونی می‌بخشیدند، تا سرانجام دشمن با ندامت و پشیمانی، معظم‌له را از ترکیه به عراق تبعید نمود؛ باشد که ایشان تحت نظر دژخیمان عفلقی، در حوزهٔ نجف کم‌رنگ شود و نام و آوازهٔ ایشان فراموش گردد. ولی باز علی‌رغم همهٔ ترفندها و نقشه‌های دشمن، خداوند روزبهروز بر عزّت و عظمت ایشان افزود و وجودشان را برای حرکتی عظیم به نام حرکت «امّت و امام» آماده‌تر ساخت.
اما واقعهٔ دومی که در یوم‌الله ۱۳ آبان ۱۳۵۷ به وقوع پیوست، این بود که روحانیت مبارز و جمعی از مدرسین حوزه‌های علمیه و تعدادی از علمای بلاد در دانشگاه‌ها، تحصن نمودند و دانشگاهیان خداجوی اعم از دانشجویان و اساتید و دیگر قشرها، همانند کارگران و کارمندان و اصناف، به تحصن پیوستند. در این حال، جمع زیادی از فرهنگیان، اعم از دانش‌آموزان و معلمان، از جای‌جای شهر تهران به سمت دانشگاه حرکت کردند و این تأسی و هم‌گامی به قدری مؤثر بود که نیروهای مسلّح اعم از نظامی و انتظامی، به وحشت و تردید افتادند و رژیم که روحیهٔ افسران و درجه‌داران و سربازان را مردد یافت، به وسیلهٔ دژخیمان ساواک و طاغوتچه‌های آمریکایی، حمله به مردم و دانش‌آموزان را شروع نمود و زمین دانشگاه و اطراف آن را از خون این عزیزان گلگون کرد و عده‌ای از دانش‌آموزان را در حالی که این شعار حرکت‌آفرین را سر می‌دادند که:
«معلم! معلم!
کتاب ما، سرود ما
سرود ما، درود ما
درود بر خمینی! درود بر خمینی!»
به خاک و خون کشاند. دانش‌آموزان عزیز در حالی که پیکر پاک شهیدان‌شان را بر سر دست داشتند، فریاد می‌زدند:
«این سند جنایت آمریکاست
مرگ بر شاه! مرگ بر شاه!»
جالب اینجاست که عده‌ای از دانش‌آموزان مسیحی که به صف دانش‌آموزان رزمنده می‌پیوستند، فریاد می‌زدند:
«خمینی! خمینی!
تو رهبر صحیحی، تو نایب مسیحی»
واقعهٔ پُرشکوه دیگری که در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ اتفاق افتاد، اشغال لانهٔ جاسوسی توسط جوانان مسلمان و غیور پیرو خط امام بود، زیرا این مرکز جاسوسی روزبهروز بر جاسوسی و سنگ‌اندازی و جنایتش می‌افزود و می‌کوشید با تفاله‌های رژیم طاغوت که در دستگاه‌ها مانده بودند و از وجاهت ملی هم کم و بیش برخوردار بودند و مورد نظر آمریکا بودند، ارتباط بیش‌تر برقرار کند و آن‌ها را برای مشکل‌آفرینی، بسیج نماید و هر روز آب را گل‌آلود سازد و به نفع منافع از دست‌رفته‌اش، صید تازه بگیرد. لذا دانشجویان غیور و مسلمان پیرو خط امام هم بپاخاستند و این مرکز توطئه و خیانت و تفرقه‌افکنی را اشغال نمودند و این در حالی بود که حضرت امام و مردم مبارز و غیور هم کار فرزندان‌شان را تأیید نمودند.
حضرت امام در روز ۱۰ آبان ۱۳۵۸ در پیام پُرارج‌شان فرمودند: «بر دانش‌آموزان، دانشگاهیان، محصّلین علوم دینیه است که با قدرت تمام، حملات خود را علیه آمریکا و اسرائیل گسترش داده و آمریکا را وادار به استرداد این شاه مخلوع جنایتکار نمایند».
پس بر جوانان غیور و مسلمان لازم بود که دست آمریکا را کوتاه سازند و جنایتکاران آمریکایی را رسوا نمایند. و لذا با الهام از فرموده‌های امام به این حرکت عظیم و پُرشکوه دست زدند، تا جایی که بلافاصله امام، آن را «انقلاب دوم» نامیدند و مردم نیز به یاد این حرکت شکوهمند، حماسه‌ها آفریدند.
خلاصه، این وقایع ارجمند و پُرشکوه بود که روز جاودانه‌ای را به نام «یوم‌الله ۱۳ آبان» آفرید که بر همهٔ ماست آن را ارج نهیم و با یاد آن، به حرکت و شور انقلابی خویش توان بخشیم.
ادامه دارد…
روز سرنوشت‌ساز
اشتراک گذاری:
