نیمههای اول دههٔ ۶۰، رئیس جمهور حجتالاسلام و المسلمین سیّدعلی خامنهای، مهندس میرحسین موسوی را بهعنوان نخستوزیر معرفی کرد. مهندس موسوی شاکلهٔ دولت قبل را حفظ کرد، اما نظرات برخی از اعضای کابینه، بر شکلگیری برنامهٔ اول توسعه و مواضع اقتصادی دیگر مانند میزان دخالت دولت و اختیارات مردم در مسائل اقتصادی، بر یکدیگر منطبق نبود. تعدادی از وزیران دولت و بعضی از اساتید جامعهٔ مدرسین حوزهٔ علمیه، معتقد بودند: «اموری که مرتبط به مردم است، توسط مردم اداره شود و دولت، بر این امور نظارت داشته باشد». اما برخی دیگر از اعضای کابینه، معتقد بودند: «بهمنظور تحقق عدالت، لازم است ادارهٔ امور برعهدهٔ دولت باشد تا نظام حاکمیت کشور، سرمایهداری نشود». فعالیت مطبوعات و رسانههای آن روز که عمدتاً با این نوع دیدگاه هماهنگ بودند و نظرات این طیف از اعضا کابینه را بیشتر تبلیغ میکردند، سبب شد تا اندیشهٔ اولیهٔ تأسیس یک روزنامه، برای انعکاس موضع فقاهت در مورد مسائل حاکمیت، شکل گیرد.
بعضی از دنبالکنندگان موضع فقاهت در حاکمیت -که شامل تعدادی از اعضای کابینهٔ دولت و بعضی از اساتید جامعهٔ مدرسین بودند- ابتدا تصمیم گرفتند بنیادی به ثبت برسانند تا روزنامه، زیرمجموعهٔ آن بنیاد قرار گیرد. اما احساس کردند ثبت بنیاد، فرآیند طولانیای را طی کند و حتی با تبلیغات صورت گرفته، انجام نشود. به این نتیجه رسیدند که در آغاز، روزنامه را تأسیس و پس از آن، اقدام به ثبت بنیاد کنند. به قرآن رجوع کردند؛ آیهٔ ۳۹ سورهٔ احزاب «الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ»، سبب شد که نام روزنامه و بعدها بنیاد را «رسالت» بگذارند.
در نهایت سال ۱۳۶۴، آیات ابوالقاسم خزعلی، حسین راستی کاشانی، احمد آذری قمی و محمدعلی شرعی از اساتید جامعهٔ مدرسین حوزهٔ علمیه، به همراه سیّدعلیاکبر پرورش، احمد توکلی، سیّدمرتضی نبوی و حبیبالله عسگراولادی از وزیران دولت اول مهندس موسوی، روزنامه را تأسیس کردند و بهعنوان هیئت اُمنای روزنامه، معرفی شدند. پس از ثبت امتیاز روزنامه به نام آیتالله آذری قمی و سیّدمرتضی نبوی بهعنوان مدیرمسئول آن و اخذ مجوزهای لازم، اواخر سال ۱۳۶۴، این روزنامه منتشر گردید.
اندکی بعد، بنیاد رسالت به ثبت رسید و با نامهنگاریهایی که آیتالله آذری قمی با وزارت فرهنگ و ارشاد وقت داشت، امتیاز روزنامه از شخص او به بنیاد منتقل گردید.
