مرحوم قدیریان لیاقت آن را پیدا کرد که مقام معظم رهبری به ایشان لقب دوست دیرینهٔ خود را بدهند و این عزیز را به این لقب مفتخر کنند.
درگذشت دوست دیرین و صمیمی اینجانب و یار وفادار انقلاب، مرحوم آقای حاج احمد قدیریان موجب تأثر عمیق اینجانب گردید. یاد خدمات مخلصانهٔ آن مرحوم به انقلاب در سال‌های دوران سخت مبارزه و در دوران پیروزی انقلاب تا اکنون، هرگز فراموش نخواهد شد… .
در زندگی باصلاحیت و سداد این بندهٔ صالح، امتحان‌های فراوانی هست که ان‌شاءالله خداوند همهٔ آن‌ها را برای آخرت‌شان ذخیره کرده است و ان‌شاءالله دعای خیر ایشان دربارهٔ همه‌مان مستجاب شود.
یکی از ویژگی‌های مرحوم قدیریان این بود که در آهنگ ولایت امام و مقام معظم رهبری، بسیار دقیق بود. ایشان جزء مؤسسین و اعضای مؤتلفهٔ اسلامی بود؛ چه در دورهٔ اول و پیش از زندان و قبل از انقلاب، چه در دورهٔ جدید. اما از زمانی که امام فرمودند (به تعبیر من) بین نظامی‌گری و سیاسی‌گری یکی را انتخاب کنید! دیگر نه به عنوان عضو و نه به عنوان مؤسس مؤتلفه، در هیچ جلسه‌ای شرکت نکرد. گرچه وقتی درخواست مشورت می‌شد، ایشان با اعتنا پاسخ می‌داد، اما سعی داشت اثبات کند که کاملاً ذوب در امامت و ولایت است.
ایشان پیوسته به دنبال شهادت می‌گشت؛ در کوه و دشت و صحرا، ایوان و زندان. و به همین دلیل خطرناشناس‌ترین عضو برای مؤتلفه بود. از هیچ خطری هراس نداشت، زیرا می‌دانست آن خطرات او را در مسیر خواسته‌اش -که شهادت است- قرار می‌دهد.
در عین حال که یک نظامی بود و کارگزار دفتر مبارک آقا، امدادگر مخلصی هم بود. ایشان شاید در طول هفته، افراد گرفتاری را معرفی می‌کرد؛ نه اینکه فقط نامه را برای سقط تکلیف تحویل بگیرد و رویش مهر بزند، بلکه برای بعضی از مشکلات محاسن گرو می‌گذاشت و امضا می‌کرد و حتی برای ضمانت، خودش چِک می‌داد.
از خصوصیات دیگر ایشان این بود که به دنبال معرفی خود نبود؛ به مخفی‌بودن و بی‌نام‌بودن اصرار داشت.
رضوان الله تعالی علیه
